Rahma El Mouden in De Kwestie: ‘Dankzij woonbeleid is dit land nu gesegregeerd’

Bijna ongemerkt, als een soort sluipmoordenaar, zijn er in Nederland het afgelopen decennia getto’s ontstaan. Sterker nog: de getto’s zijn gecreëerd. De voorheen keurige woonwijken, waar twintig jaar geleden nog een mix aan bewoners een plekje kon vinden, hebben zich onder toeziend oog van woningcorporaties en vooral onder regie van politici ontwikkeld tot criminaliteitsnesten en armoedebastions.

Dit is de snelgroeiende schandvlek in een land dat zegt beschaafd te willen zijn. Als we geconfronteerd werden met getto’s elders in de westerse samenleving, zeggen we tegen elkaar: Dát kan en mag in Nederland niet gebeuren! En nu nog steeds kijken we een andere kant op, willen we de waarheid niet onder ogen zien, omdat de beslissers in ons land in veilige ‘niets aan de hand’-wijken wonen. Alsof een wijk als Het Zand in Tilburg, waar mistroostig de verf van de huurwoningen afbladdert, buurtbewoners sidderen voor crimineel en onbeschoft gedrag, waar verslaafden hun plek hebben gevonden, mensen met psychiatrische problemen met steeds minder professionele hulp aan hun lot worden overgelaten, niet bestaat.

Wat doe je onze jongeren aan in deze achterstandswijken – ook zo’n begrip uit het woordenboek van de sociale huursector – die hun toekomst nog moeten opbouwen? Wat zij zien als ze de straat op gaan is een failliete verzorgingsstaat, waar dankzij doelbewust beleid mensen met lage inkomens, zonder werk, met psychische problemen in zijn gemanoeuvreerd. Hoe kun je aan je toekomst werken als je opgroeit in een omgeving waar het perspectief is verdwenen?

Woningcorporaties en beleidsmakers creëren zelf deze onhoudbare situaties. De middenklasse is door regeltjes over ‘scheefwonen’ weggejaagd. Het leek allemaal heel sociaal, maar het is de bijl aan de wortels van een sociale en een gezonde multiculturele samenleving. Na de mislukte integratiepolitiek van opeenvolgende kabinetten is dankzij het woonbeleid Nederland een gesegregeerd land geworden. De kanslozen hebben hun eigen domein, waar dankzij de aanleg van ringwegen de middenklasse en goed gesitueerden omheen kunnen rijden.

Ik ben ervan overtuigd dat er een remedie is tegen dit verval. Meer variatie toepassen, meer mixen tussen allochtoon en autochtoon, jong en oud, koop en huur, succes en nog geen succes: het zijn elementaire voorwaarden om wijken leefbaar te maken.

Ik heb de concentratie van kwetsbare mensen van nabij meegemaakt in de Bijlmer, in Amsterdam-Oost en ook in Nieuw-West in de jaren ’80. Wij zijn twee keer verhuisd uit wijken die erg achteruitgingen en waar ik me onveilig heb gevoeld. Uit zelfbescherming vertrokken we naar elders.

De overheid moet bereid zijn om systemen aan te passen en snel te handelen in het belang van de burgers. We hebben politici nodig die lef hebben om deze mensen te helpen. Als de overheid niets doet wordt de afstand tussen de diverse bevolkingsgroepen alleen maar groter. 

En ondertussen worden straks, als we niet oppassen, de Nederlandse wijken in een adem genoemd met bekende getto’s als Molenbeek, Schaarbeek en de banlieus in Parijs, waar zelfs de politie niet meer durft te komen.

Dat is nou precies wat we hier dus niet willen.

Rahma el Mouden is onderneemster